اقرار

دل باخته ام به عشق ناچارم کن

ناچار چرا؟ به زور وادارم کن

حالا که تویی بازرس ویژه عشق

با این همه جرم غرق اقرارم کن

می ترسم

من از تو و شک های دلت می ترسم

از حادثه های مشکلت می ترسم

ترسو که نبوده ام خودت می دانی

ازعاقبت ماحصلت می ترسم

ای کاش درون تو کمی ایمان بود

در مزرعه دلت یقین ارزان بود

می شد اورست شک و تردید نبود

هر گاه که عشق در تو پشتیبان بود

بد بین

لبخند بزن تبسمت شیرین است

لبخند به جا مانده تو غمگین است

هرچند که بی قرار گلخند توام

از این همه تاخیر دلم بد بین است

چه کنم؟

از رفتن ناگاه تو باید چه کنم؟

با این غم جانکاه تو باید چه کنم؟

رفتی و شکست قامت زندگیم؟

با کوچ خدا خواه تو باید چه کنم؟

شش و هشت

جای شش و هشت .هشت و شیشی شد ه است

سرگرم هوای خود پریشی شده است

از بس به ندای توبه هی می بارد

چشمش به هوای ابر میشی شده است

دندان

این خنده زورکی که آسان کردی

خوب است اگرچه مفت و ارزان کردی

ای کاش که پول با دلت همدل بود

تا کیف کند که خرج دندان کردی

نجومی

من خون جگر تومرغ بومی خوردی

من مال حلال و تو نجومی خوردی

از هردوی ما سوال ها می پرسند

بد بر تو که اموال عمومی خوردی

یک بوسه

گفتم  بر مهربانیت دیوارم

گفتی که عجیب تشنه دیدارم

یک بوسه برای تو نگه داشته ام

البته نه امروز که من بیمارم

وراجی

آن روز فروشنده که وراجی کرد

او هم هوس تیریجی نه فرجی کرد

یک سکه نداشت تا کند شیر و خطی

ناچار نشست و با خودش اجی کرد

برق سکوت

ابر آمد و باران همه را قال گذاشت

با برق سکوت .رعد را لال گذاشت

بیچاره زمین با دهنی باز گریست

از وعده باران که به امسال گذاشت