آشنای خدا

حرف درمانده، صاف و شفاف است

دوراَز آداب و مملو از گاف است

چشمه ی اشک او اگر جوشد

قلّه را می برد اگر قاف است

دل درمانده آه آتش زاست

سوزشش از جگر اِلی ناف است

آی مَردم، اگر که بی خیرید

روحتان پُر چروک و ناصاف است

زخم درمانده را نمک نزنید

این عمل بر خلاف انصاف است

دل درمانده آشنای خداست

آشنای خدا دلش صاف است 

پس دهان را به طعنه وا نکند

آنکه بی درد و مست و حرّاف است

محمد رحیمی

غزل ادعا

با غزل،ادعا، نمی آیی

با تب سرد ما، نمی آیی

تو وجودت پُر از ظهور اما

اینچنینی که ما، نمی آیی

 

تو خودت با خدا کنار بیا

قید ما را بزن، سوار، بیا

از کویر ، انتظار باران نیست

در زمستان بزن، بهار بیا

 

همه ی عمر، در خیال توایم

ظاهرا عاشق جمال توایم

ولی از ما مخواه، همراهی

ما زبان بازها، وبال توایم

 

ماه شعبان به نیمه نزدیک است

واقعا جشن هایمان شیک است

نور، آواره ی خیابان هاست

گورِ دلها، چقدر تاریک است؟!!!!!

 

محمد رحیمی