دنیا گیف است یا قیف؟
بسیاری از اتفاق ها و برنامه های هستی، بطور منظم و حساب شده و در ساعت مقرر ، بی کم و کاستی، تکرار می شوند. طلوع و غروب خورشید و ماه.پیدایش شب و روز. بهارو تابستان، پاییز و زمستان. سبزه و طراوت طبیعت رنگارنگ در کنار برگ ریزان و برف ریزان .تولد و مرگ.جوانی و پیری.تا امور روز مرّه ما آدم ها. صبحانه و کار روزانه و استراحت و ....تا صبحانه و.....مگر روزهای تعطیل که هر هفته وجود دارند. راس یک روز مشخص. اگر به این حجم عظیم از تکرار توجه کنی، خیال می کنی ، دنیا یک گیف غول پیکر تکرار شونده است با یک پک بزرگ تکراری. نا امید کننده است، نه؟! .اما کمی تمرکز و توجه ، به ما می فهماند، گیف، تکرار کسالت بار و بدون تغییر یک اتفاق یا حرکت است، بی هیچ خلاقیت و نو آوری و تغییر و حسّ ادارکی، در حالی که حتی نماز های به ظاهر تکراری ما ، با هر نوبه قبلی، فرق دارد و تفاوت های آشکارو پنهانی را نشان می دهد. حالا اگر چاشنی توجه و تامل و تمرکز بر عبودیت را همراهش کنیم، دیگر هیچ نمازی به نماز قبل از خود، شباهتی ندارد. پس از اتهام گیف بودن، مبرّاست.و چنین است حال همه امور هستی و کائنات، که رو به تکوین و تکامل است و ایستایی ندارد تا گیف فرضی ما بشود. پس جهان هستی، گیف نیست، اما می توان گفت ،گرچه گیف نیست، اما شبیه به قیف است. آن هم قیف وارونه. چه که آدمی را از دهلیز تنگ دنیا عبور می دهد و او را به لامکان ها پرتاب می کند.
محمد رحیمی
