حصار

حصار

بی‌تو حتی خاطره مثل کویره

دل عاشق تو حصار غم اسیره

بی حتی گل حسرت نمی‌شه باز

بی‌تو من موندم  و پایان بی‌آغاز

دل دریایی  تو با حس تردید

گل خنده هامو از باغ لبام چید

ای که چشمای تو سرچشمۀ رویاست

بیا تا بشکفه باغ خوش احساس 

نازنین از تو همینه  انتظارم

دیگه با بهونه‌هات کاری ندارم

آینه

آینه

درون آینه، یک روح سرد است 

شب است آینه گرم نبرد است 

چه غمگین و چه تنها و چه ساکت 

رفیقم  آینه  معنای درد  است 

سیانور

سیانور

دلت را از دل من دور کن دور

زبانت هست تند و تلخ و ناجور

گمانم نسبتی با مرگ دارد

که دارد با خودش سم سیانور

پرپر

پرپر

روح را امشب چو عنبر می‌کنم 

خوش‌تر از گل‌های قمصر می‌کنم 

آب می‌پاشم تمام کوچه را

کوچه را از باغ بهتر می‌کنم 

گر گلی سدّ قدم هایش شود 

با نگاهی تند پرپر می‌کنم 

کاش امشب خانه را پیدا کند 

چون‌که خود در غم شناور می‌کنم

عاشق و معشوق را گم کرده‌ام 

عشق را تفسیر بهتر می‌کنم

حرف آخر را من امشب می‌زنم 

آنکه دین‌دار است کافر می‌کنم

می‌فروزم آتش جانانه‌ای 

 این بدن را نذر آذر می‌کنم 

عاقبت دلدار می‌آید ز راه 

حرف دل را خوب باور می‌کنم 

گسل

گسل

صورت مادرم شده گسلی 

که روی خط زلزله تنهاست 

قاب عکس پدر ولی عمری است 

هم جوان است و هم قدش رعناست

مادرم را سپرد دست خدا

سال‌ها پیش در کشاکش جنگ

بعدها کوله پشتی‌اش آمد

با پلاکی و چند پوکه فشنگ

آخرین نامۀ پدر را دید

لای قرآن جیبی‌اش مادر

پدرم گفته بود خوابش را 

که می‌آید ولی به شکل خبر

سال‌ها پشت هم دوید اما

توی قاب عکس او شکسته نشد

مادر اما شکست بی یاور

ولی از این جهاد خسته نشد