نفسم را گرفته این بن بست
واژه هایم اسیر تکرارند
خود زنی های گاه و بی گاهم
به نظر می رسد خود آزارند
تو کجایی که ازسرم سدّها
دست های بلند، بردارند؟
هرشب این خواب های طوفانی
موج هایی غریبه می آرند
خسته ام از توهم دریا
که گرفتار موج انکارند
چشم هایم نمی شوند آرام
کورشان کن خدا، سزاوارند
ولی انگار سدّ ترک برداشت
خواب هایم چقدر حق دارند!
محمد رحیمی
پدر سالار آسمانی شد.
بیایید در این تجربه جدید، دعای خیرمان را بدرقه سفرش کنیم.
سفرت بی خطر و عاقبتت بخیر استاد، خدا قوت و خسته نباشی، دیگر کسی با بی مهری هایش، فراموش کاری هایش و ناسپاسی هایش، شیشه دل نازکت را نخواهد شکست. پروازت در اوج.
محمد رحیمی
سبزی من از تو،
آتش تو در من!
وهچنان، بال فرشتگان به آتش کشیده می شود.
تنها ربط ما با عالم بالا. انگار نه انگار که برای پرواز سکوی پرتاب لازم است.
به فرشتگان سبز جامه، عشق بورزیم و بجای آنکه قاتل جانشان باشیم،نگهبانشان باشیم،
محمد رحیمی
بی قراری نکن طلایی من
عاشق زرد ومبتلایی من
وزن خود را نزن زمین آسان
نرو در این حراجی ارزان
حرف هایت شبیه لابه شده
جگرت هم نمادِ تابه شده
به خودت خواهشا مسلط باش
بی توجه بمان و بی خط باش
قهر کن با تمایلات درون
این عزاخانه چیست؟ ای مجنون؟
دایما مشت کرده در مویی
فکر بد می کنی که بدبویی
این همه راهِ رفته را برگرد
عاشقم عاشقت، طلایی زرد
محمد رحیمی
جنگل آتش گرفت😑
درخت سوخت😑
آهو کباب شد😑
آی آدم ها، دارید چه می کنید؟😒
محمد رحیمی
سایه از نو بزن که با نورت
آفتاب از برای سایه شدی
محمد رحیمی
وبلاگم این روزا نداره شوری
بهم نمیده بی شما، غروری
وبلاگم این روزا دلش گرفته
شمارو یادش نمیاد ، خرفته
وبلاگم این روزا نداره شادی
تو بودی که بهش صفا می دادی
وبلاگم این روزا توی تحریمه
دلم عزا داره و در ترحیمه
وبلاگم این روزا می خواد بمیره
سراغمو از خودمم نگیره
وبلاگم این روزا دلش شکسته
بی تو شده چه ناتوان و خسته
یکی بیدارش کنه، کابوس برِه
روزای تلخ دنده معکوس برِه
شما بیاین به وبلاگم مرتب
بدون قیدِ اینکه روزِ یا شب؟
محمد رحیمی
به یاد یخ و بستنی های داغ
به یاد صدای قشنگ الاغ
به یاد گلابی توی ماه دی
به یاد سکوت دل انگیز نی
به یاد سفرهای زیرِ زمین
به یاد کلاغان بی سرنشین
چه می بافی ای شاعر مست خواب؟
تمامی حباب و سراب و خراب؟!
برو شعر را جای بازی نکن
اسیر فضای مجازی نکن
بجای اراجیف بی پا و سر
بگو از نیاز شدید بشر
به احساس و ایمان و عشق و امید
به زیبایی و مهر وشورو نوید
بگو از تخیل که بیمار شد
بگو از خیالی که آوار شد
بجای تخیل، توهم پُر است
و دنیا گرفتار این عنصر است
دل افسردگی ها خدا را گرفت
و این سازه ها هم، صدا را گرفت
بگو آسمان گم شده درزمین
زمین هم شده باغ میدان مین
کمی وقت بگذار و ادراک کن
خودت را بزن برزمین، خاک کن
که شاید دلت نور باران شود
زلال دل چشمه ساران شود
فراوان ازین شعرها ساختی
عوض شو که فردا شود، باختی
محمد رحیمی
نمی خندم ولی لبخند دارم
غم نان و غم فرزند دارم
من و غم، ربطمان پیوند خونی است
کرونا دیر آمد، قند دارم
محمد رحیمی
خداوندا به ما فقری غنی دِه
به خطّ رشد ما یک منحنی دِه
هوا بد جور گرم است و نفسگیر
به ما یارانه گیران ، بستنی دِه😊
محمد رحیمی
