گفتم که معجزه، تا آخرین رسول آسمانی( پیامبر اعظم ص)با خلوص نیت، در خدمت انبیای الهی بود. فقط یک سوالِ کمی شوک آور، با خود داشت. معجزه در کمال تعجب دید که در فرهنگ لغت، بُن و ریشه اش، از عَجز است. و عجز به معنای ناتوانی است. این در حالی بود که پیامبران توحیدی، هر بار که برای تقویت ایمان مومنان، و جذب کافران، با همه وجودشان احساس نیاز می کردند، از خداوند قادر ، درخواست معجزه می کردند تا قدرت و راستی خدا و دینی که به ایشان عرضه گردیده، بیشتر و بهتر، در عمق جانشان رسوخ کند.ولی حالا معجزه از معنای ریشه لغویش، غرق درحیرت بود. اما از آنجا که جوینده یابنده است،معجزه به هرصورت ممکن، دریافت که عاجز شدن انبیای الهی در روند هدایت بشر، و امداد از او، دلیل پیداشدن چنین مفهومی در ریشه و اصلش شده. معجزه تبسمی کرد و از خالق مهربانش تشکر کرد و بر خود بالید.
محمد رحیمی
