تردست

انتهای این مسیر بی عبور

ابتدای کوچه بن بست بود

از پلاک خانه شک هم گذشت

این یقینی که دلش پابست بود

می گذشت و می سرود و می گریست

شاعر بیچاره که در بست بود

وحشتی درجان واژه رخنه کرد

وحشتی که یاغی و سر مست بود

آخر این کوچه دیواری نداشت

در کمینش دره ای تر دست بود

شاعر از رنج رسیدن شد خلاص

زندگی با مرگ او همدست بود.