با سهراب در سپهر اندیشه میخواندی: قبلهام یک گل سرخ. با فروغ اندوه بیتحرک روشنفکران را در ژرفنا میکشاندی. با اخوان دست محبت سوی کسان مییازیدی. با سلمان هراتی دست دل را میگرفتی و از همهمه در میگذشتی...حالا بگو چرا ته ته سرودههایت. آخر تفکراتت شده. گوبس گوبس گوبس ...افسوس . سوس سوس