یاد ندارم

یاد ندارم که قلبم 

با این تپش کار کنه

منو به هر خیالی 

که خواسته وادار کنه

برق نگاهت چی بود؟

که زندگی به من داد؟

هرکی شهامت داره

این عشقو انکار کنه

یه عمری بود عین یخ

گرما و شور نداشتم

مثل خود مترسک

عشق و غرور نداشتم

اما تو با نگاه

عاشقو آسمونیت

خورشید جونم شدی

وقتی که نور نداشتم

حالا تو روبرومی

شکل پری دریا

بگو که خواب ندیدم

یعنی بیدارم آیا؟

چشمای من یه قابن

فقط واسه عکس تو

با چشم تو می بینم

هرچی که هس تو دنیا

عاقبت این عشقو

ستاره ها میدونن

پاکی لحظه هاشو

نقاره ها می خونن

نگو که امتداد

این جاده راه خاکیس

با روح پاک بارون

فواره ها میمونن

حرف هایت

حرف هایت قشنگ و تکراریست

کامیون شکل دیگر گاریست

وعده هایت اگر چه روغنی اند

لحن این عشق کوچه بازاریست

تابه ذهن من سکوت نکرد

ظاهرش محض آبرو داریست

آمدی مثل سایرین و برو

قفل قلبم عجیب زنگاریست

فرد خاصی نبود منظورم

این ترشح دلیل بیکاریست

طفلکی

سلسله موی دوست

ریزش بسیار داشت

تازه سرش طفلکی

شوره انکار داشت

کنار منزل

کنار منزل لیلی نشستم

نفهمیدم چه شد شیشه شکستم

به من گفتند شیشه دوجداره است

حماقت کارها داده به دستم

هل و گلاب

یک بوسه ترد و ناب تقدیم تو باد

همراه هل و گلاب تقدیم تو باد

حالا که بدت نیامد از اشعارم

این شعر بدو خراب تقدیم تو باد

ملوله

اتل متل تو توله

یارو ازم ملوله

یه گوشه کز کرده و

خودش رو کرده لوله

شادی و شور و خنده

تو جاش نمیره دنده

بوق میزنن ماشین ها

پرایده خیلی گنده

پلیس بسرعت باد

به سمت ماشین میاد

بجای حل مشکل

گواهینامه میخواد

دنده یهو جا میره

ماشین روی پا میره

پراید من با زنجیر

تو پارک ناجا میره

وزنه شعر

فکر کن شاعری و تیز بیا محفل ما

کمتر از قبل بخوابی بشوی همدل ما

موتور شعر به امثال تو روشن گردد

پس بیا پا بزن ای دوست .تو با هندل ما

شعرهای تو خداییش همه آبکی اند

لااقل غرق کن از موج خودت ساحل ما

حرف ها پشت سر شاعریت بوده و هست

ما که لالیم بیا شعر بخوان محفل ما

شعرها مال خودت نیست؟مهم نیست که نیست

تو خودت وزنه شعری چه غم از دمبل ما

گریه نکن

گریه نکن چون که خدا عاشق است

آب خودش مشتری قایق است

هیچ بلم در دل امواج نیست

چون که بلم نازک و نالایق است

آینه با آینه یکجور نیست

آینه گه گاه نماد دق است

سرداد

چون کوه که بد نام کند باد هوا را

سر داد که رسوا کند آن بی سرو پا را

تردید داشت

داشت می آمد به سمت من ولی تردید داشت

گرچه بر عشقی که دارد دایما تاکید داشت

مثل دریا چند روزی ساحلش آرام بود

ظاهرش آرام بود و باطنش تشدید داشت

خوب می دانست قلبم می تپد با عشق او

عشق را می خواست اما لحن او تهدید داشت

کوی احساسش پر از عطر خوش ایثار بود

صد هزار افسوس شک در جان او تقیید داشت

مرگ بر الفاظ زیبایی که قلبم را شکست

ننگ بر این عشق ها که حالت امید داشت