گریه کن تا که دلت زلال و نورانی بشه
توی موج گریه باش تا بره طوفانی بشه
دیگه ادعا نکن بذار اونم فانی بشه
بلکه روحانی بشه
یادته بهت می گفتم برو عادت نکنی
به تموم عاشقا حس حسادت نکنی
خودتو اسیر یک عرض ارادت نکنی
بد عبادت نکنی
تو بهم خندیدی و گوشتو دادی به هوس
خودتو رسوندی تا اسارت تنگ قفس
حالا که پشیمونی برات نمونده یه نفس
واسه تو نمونده کس
فقط اشکاته و بس
همینم خوبه که هس
امشب چه مست و بی قراره دلبر
خیال کنم چاره نداره دلبر
به خود می پیچه مثل ماره دلبر
گرمه سرش چشاش خماره دلبر
دار و نداره دلبر
صبر و قرارو از دلم ربوده
خستگی هامو از تنم زدوده
یکی بگه کی بوده کی نبوده؟
حال خوش دلبرو کی سروده؟
چه دفتری گشوده
امشبشو نبین که مست مسته
یادم نمیاد شده باشه خسته
باورتون نمیشه خود پرسته
به غیر امشب دلمو شکسته
راه دلش رو بسته
خدا کنه همیشه باشه اینجور
دلش نخواد از پیش من بشه دور
که حال من میشه حسابی ناجور
کاشکی می شد بهش بدم یه دستور
این که نشو ازم دور
این که نشو ازم دور
اگراو را نمیخواهد دل بازیگرم گاهی
دلم را با خودش تالار وحدت برده پیشاپیش
خدا میداند و من .دلبری هایی که او دارد
بجای شادمانی ها.فقط می آورد تشویش
رفته ای در محاق و تاریکی
مشرقت را چرا نمی خواهی
کار خورشید .نور افشانیست
دل به شب داده ای به خودخواهی؟
نامه برای که فرستاده ای؟؟
جان من انگار کمی ساده ای
آمدو قبل از تو دلم را ربود
دیر شد اکنون که تو دلداده ای
رسوا نکن ای شاعر درمانده خودت را
از عشق نگو ماه محرم شده دیگر
از عشق نگو آمده سر سلسله عشق
عشاق حقیقی همه جا کم شده دیگر
گاهی که پیدا می کنم خود رادر آغوشت
تا مدتی شیدایی و بیتاب و مدهوشم
در عمق آیینه چه پیدایی تما شا کن
تو جامی ومن از لبت پیوسته می نوشم
بیا آسمان را ذغالی کنیم
زمین را پر از فرش و قالی کنیم
اگر هم کسی گیر داد و نرفت
کتک کاری خشک و خالی کنیم
وشاید بگویند دیوانه ایم
بگویندو ما بی خیالی کنیم
چه شعر سخیفی شده این غزل
عزیزم بیا ماست مالی کنیم
شنیدم که مسکن گران می شود
نمک زخم مستاجران می شود
تورم بجای بدی می رسد
و خوشبختی موجران می رسد
دوستی گفته اند از دوریست
سهمم از روز .فهم شب کوریست
ظاهرا کش کش است این دنیا
حق خود را بگیر اگر زوریست
