عقل عاصی

دست بر داشته ای از عطش شاعریت

رفتی از خواب حقیقی به خود واقعیت

با دلم عین گدایان سمج تا کردی

کاش برگشت کنی بر روش عاشقیت

هیچ از قاعده داد و ستد می دانی؟

عقل عاجز شده از فاصله منطقیت

کالا

تو بگو آن همه خروشت کو؟

آمد و رفت و جنب و جوشت کو؟

هست کالای تو پر از ایراد

خدمات پس از فروشت کو؟

کاسبی

نکند عشق را نمی فهمی؟

ونداری از عاشقی سهمی

پس چرا این همه ادا داری؟!

واقعا کاسبی و بی رحمی

غرق خیالاتم

دلخستگی ها را بگیر از من

یک بار تا آن لحظه دیدار

عادت شده این نق زدن هایم

احساس پیری می کنم انگار

انگارباور کرده ام اینکه

دارم مدارا می کنم بسیار

با کودکی هایم چه فرقی داشت؟

غرق خیالاتم نه در افکار

مپرس از ایمانش

مپرس از ایمانش

ترسیده‌ای از مقام و از عنوانش؟

یک جای اکازیون زده دکانش؟

فرموده فلان کسک بگیر آسانش؟

یک آدم دم کلفت شد دربانش؟

شیخ خرقان گفت درآن فرمانش 

افتاده چو بر سرای تو انبانش 

از آبرویش گذشته محض جانش 

نانش بده و مپرس از ایمانش

اشتباهی

اشتباهی

پای چشمت سیاهی افتاده

حالتی دل‌بخواهی افتاده

به تو باید نشان عاشق داد؟

یا که عکس اشتباهی افتاده؟