چرا باید دم مرگم تو باشی
برو شاید بشه راحت بمیرم
ازین دنیا که دستت رو بهم داد
دلم خونه، ازش بد جور سیرم
کی بودی تو؟ چی بود این بخت نابود؟
نفس گیر وسیاه و تلخ و ممتد
تا یک راه فراری باز می شد
جلوم قد می کشیدین ، قدِّ یک سدّ
برو شاید بدی هاتو ببخشم
با اینکه قاتل جونم شدی تو
گذشتم تا بری تنها بمیرم
دوباره پاک، مدیونم شدی تو
محمد رحیمی
تنها شدم اینو دلم میگه
تنهایی انگار عادت مرداس
مردی که زخم تازه برداری
مردی میون جمع نامرداس
وقتی دل مردی پراز درده
صبر خدا هم داره سر می ره
یک شب توی تاریکی دنیا
گریون و تنها بی خبر می ره
من مرد تنهای شبم امشب
از پیشتون می رم تو تاریکی
میرم یه جای سرد و بی احساس
هیچکس نداره کار با هیچکی
از عشق بیزارم که پیرم کرد
حالا منم یک خسته مغموم
قلبم شکسته آی آدم ها
نفرین به این تنهایی محتوم
محمد رحیمی
آهای آدما این چه رفتاریه، با دلاتون؟!
ور افتاده انگاری نسل همه عاقلاتون؟!
دلاتون پر از کینه های عجیب و غریبه
توی کوره داغ نفرت ، مذابِ فریبه
یکی نیس بگه جنس ما، جنس دیو و پری نیس
اگه آدمیم ، آدمیت چنین سرسری نیس
یه روزی نیاد، خنده روی لباتون نباشه؟
به لب، گریه و توی چشما پر از خنده باشه
من از زندگی ، عشق و لبخندشو می پسندم
دل عاشقم گفته تا من به غم ها بخندم.
محمد رحیمی
من ندیدم که پشیمان بشود هیچ سگی
طبق قول خودتان سخت پشیمان چو سگم
محمدرحیمی
لطایف الحیلت را به روز کن، مَشتی
که حقه های قدیمی اثر ندارد هیچ
محمد رحیمی
استخوان بندی دلدار ، چه ماشاالله
تخته ای نیست که چشمم نزند بر جانش؟؟
محمد رحیمی
من عبرت روزگارم ای مردم شهر
از عبرت روزگار، عبرت گیرید
محمد رحیمی
ثروتی بود که نامش به زبان ، خوب نگشت
(فقر) بود آنچه ندانستم و از کف دادم
محمد رحیمی
رویای ماه، در سر دیوارها نبود
تقصیر نردبان بلند است، شک نکن
محمدرحیمی
چینی ام، چینی شکستنی ام
کاش با من ، تو مهربان بشوی
قلب من مثل قلب گنجشک است
می شود یار و همزبان بشوی؟
توی این بلبشوی پر آشوب
ناز من می چرد به مرتع تو
تازه در عاشقانگی هایم
می شوم همردیف مصرع تو
دست های تو بیمه عمرند
شاکر دست های بیمه گرم
قول، تا روز آخرت که عجول
وسط شعرهای تو نپرم
گرمی لحظه های آغوشت
قول را( یاد تو فراموش) است
بهترین جای این جهان شلوغ
با تو و اتحاد آغوش است
محمدرحیمی
