رو مگیر از من دلخسته تو ای انس مدام
که دل شاعر من با نفست داشت دوام
تپش قلب مرا کُند تر از پیش ببین
بغض در بغض نشسته توی تردید صدام
با تو ای شعر نفس گیر، دلی خوش دارم
توی تاریکی شب ها که ندارم آرام
شعر خوبم، من بیچاره، دراین تنهایی
تو که باشی نروم در دل هر مطرب و جام
بعد از این هرچه بخواهی بسرایم لاغیر
بعد ازین با لب تو شعر بگویم بی نام
محمد رحیمی
منتظرت بودم و دیر آمدی
از چه جوان بودم و پیر آمدی؟
حاصل جمع من وتو عشق بود
خیر نبینی که فتیر آمدی
محمد رحیمی
تویی بهترین هدیه ی آسمان
که روشن شد از نور علمت جهان
به ایثار تو جان ما زنده شد
زتو گوهر علم ، تابنده شد
تورا داده یزدان به ما سروری
تو از مادر مهربان بهتری
معلم چو نام بلندت نکوست
ستاید تورا هر که در جستجوست
چو در جان ما ریشه داری عمیق
به ما از تو بهتر نباشد رفیق
سپاس خداوند بر نام تو
زبان، بسته بادا به دشنام تو
محمد رحیمی
