ترسیم احساس های مختلف، برای ما ، کاری عبث و ناشدنی است. سوال اینجاست که مگر می شود حسّ واقعی دوست داشتن یک کودک شیرین عسل یا حس صبحگاهی اوایل فروردین ، یا جرقه اولین نگاه عاشقانه ای که دل و جان آدمی را به یک باره فرو می ریزد و عقل را به پذیرش و سکوت و همراهی می خواند، را در پیمانه کلملات اندازه کرد و در نهایت، توصیف کرد؟؟!!فکر احساس مرگ بار غربت، برای یک سرباز دور از وطن و دیار، در حاشیه ی غروب دریا ، و گوی آتشین خورشید که دارد تسلیم خنکای آب دریا می شود ولی گستره افق را رنگی از مس دلگیر می پاشد، قبل از خاموش شدن، یا لحظه ای که دختری عروس می شود و به یک باره، از عزیز بابا، تبدیل به عشق مردی تازه وارد می شود تا زمان جدایی و فراق دختر و پدر در هاله تلخند، و در سکوتی بغض آلود، شکل بگیرد رامی شود وصف کرد؟! شاید بگویید، همین الان ، تو مشغول اثبات خلاف مدعایت بودی، اما دوست من، دوست خوب من، پیمانه کلمات، در برابر اقیانوس، احساس های متفاوت و رفتار های بشری، عاجز، بلکه علیلند.
دست و پا زدن های آدمی در طول قرون متمادی، از دوران باستان و اساطیر تا کنون، در جهت تلاش نافرجام توصیف این احساس های خاص و منفردهمنوعان، فقط اورا، نقاش، شاعر، نویسنده ، خواننده، نوازنده، یا هر هنرمند دیگری کرده است. اما، احساس ها، ثابت و ساکن نیستند و آدم ها، یک آدم نیستند که بشود توصیفی را جان داد. برای مثال، آیا شما می توانید، آبی را که دیروز از جوی جاری کوچه باغی جریان داشته ، توصیف کنید؟! اصلا مگر موضوعیت دارد و هست که توصیفش کنید؟ خاطره اش هم به تاریخ پیوست و ناپدید شد.حالا آیا کسی هست که بگوید ؛ با این حرف هایی که زده شد، و معناهایی که بهم خواهد ریخت بعد از این، چیزی برای رسالت شاعر و نویسنده و هنرمند، بجا می ماند؟ اصولا نباید تعریف های قبلی را بر هم زد و به فرمتی خاص ازقرائتی جدید رسید؟
این صرفا یک چالش بود، نگارنده، نه قبول دارد و نه رد می کند. شما پاسخ دهید.
محمد رحیمی
