بشنو این نی، چون شکایت می کند؟
وز جدایی ها، حکایت می کند
نی، ساقه بلند و گره دار گیاهی است کرکی، که در حاشیه رودخانه ها می روید.گره به گره، قد می کشد و گاهی، بیش از دومتر درازا دارد.از درون تهی است. و به رنگ های زرد یا قهوه ای است. باریک که باشد، راسته کار خوشنویسان است و کلفت یا ضخیم که باشد، به کار نی نوازان می آید. اما نی به مرور زمان، نماد ارزش ها یا ضد ارزش ها شده. من اکنون ضد ارزش هارا رها می کنم و به ارزش ها رو می کنم.
نی خالیست. از همه تعلقات .از هوای نفس.بی صداست. و گوش به لب یار است. گره ها، به کارش گره نمی اندازند .بر عکس، گره ها می گشایند.نی ، لب بر لب یار محزون و مهجور ، می گذارد و نفس به نفس یار هجران کشیده، دم از جانان می زند.نی، مظهر انسان کامل است. نی، شهرزاد قصه گوی هزار و یک پیچ و خم زلف جانان است. نی، زیبای مطلق را به زیبایی مطلق، فریاد می کشد.نی، تا بتواند، تجلی پژواک معشوق است و چون نتواند، شمع وجودش، صراط مستقیم شمس وجود است. شمعم، من آنکه پای مزارم چکیده ام.بشنو غریبه، بحث لیاقت نمی کنم. نی شرح نامه فراق است و شورنامه وصال، اما نیستان.
نیستان، عرش علاست.بهشت قرب است. و جایگاه مینایی نی قبل از هبوط.نی، همواره در این غربت سرای عنصری، انتظار نی نوازانی با دم مسیحایی را می کشد تا ناله های جگر سوزش را به گوش فلک و آسمان نشینان ، برسانند، بلکه تا اعماق جان هایشان، نفوذ کرده ، تا به مدد همنوایی قدسیان و کروبیان، راه آسمان، دیگر بار بر او گشاده گردد.
نی، ظاهر و باطنش، تهی است گویی، فقیر الی الله است.و تو هنگام که فقیر باشی، به اوج مظهریت و مُظهریت می رسی. که اگر باید صدای زیبای یار باشی، باید رها از هر گونه ، بار باشی. این که باشی، صدای دلکش خدا، از گوش دلت شنیده می شود. ( آواز خدا همیشه در گوش دل است.کو دل که دهد گوش به آواز خدا)
محمد رحیمی
