باز امشب دل هوای ناله کرد
شور گل خواهیم، میل لاله کرد
از کدامین لاله می گویم سخن؟!
لاله های واژگون بی کفن
راستی آن عاشقان سینه چاک
خود چه می کردند در آن خون و خاک؟
یک بغل گل های خوشبو سر به سر
جمله پوشیدند شولای خطر
مست ساقی، باده و جامش کجاست؟
تشنه ی دیدار، آرامش کجاست؟
پس چه باک از مرگ دارد بی قرار؟
مرغ روحش می گریزد از غبار
راز دشت لاله ها باشد عجیب
اصغر قنداقه دارد تا حبیب
پیر زال رو مرگ و طفل خُرد
من نمی دانم کِه بهتر رفت و بُرد؟
آنکه بعد از سال ها رنج و بلا
می کشندش در زمین کربلا؟
یا همان طفلی که ناخندیده رفت
عاشق و شیدایی و سنجیده رفت
یاد حُر یاد دل آزاده است
یاد برگشت پیاله زاده است
چون پیاله خالی از مِی می شود
روح مستی از دلش هِی می شود
جام خالی تا که می گردد ایاق
روحش از عشّاق، می گیرد سراغ
تا نگیرد داغ لب هارا به شور
کوی مستان را نمی تابد عبور
تا نباشی حُرّ، نمی دانیش، کیست
کیست این جا مانده ی پیوسته، کیست؟
وقتی از عباس می گویی و مشک
اختیاری کو که گیرد راه اشک
کیست عباس آنکه فرزند علی است
در صف نام آوران یکتا یلی است
غیرت حیدر به سیمایی نجیب
قله ای در سربلندی بی رقیب
در سرش تنها رضای مقتداست
چون رضای مقتدا حکم خداست
قوی زیبا خواست تا آب آورد
تشنگان را قوت و تاب آورد
آب ماند و ساقی از آن خاک رفت
پر در آورد و چنان چالاک رفت
آه ای عشاق شیدای بلا
تشنه کامان دیار نینوا
جان شیرین، چرک دستان شما
جان ما چرکان به قربان شما
تا نمی فهمد دلم این داغ را
از برون کوچه بینم باغ را
خام خامم خام خامم ، یک کلام
لب فرو می بندم اینجا، والسلام
محمد رحیمی
